Creador: Juan López

Espazo: San Vicente do Burgo

Proxecto: “Ruído de Fondo”

“Pola capacidade da proposta para chamar a atención sobre elementos integrantes da arquitectura da edificación e a súa re-significación, así como polo involucramento do público na activación da obra.”

 

Susana González, membro do Xurado dos ‘I Premios Connexio, espazos para a reflexión’.

“Ruído de fondo’, de Juan López (Proxecto de intervención en San Vicente do Burgo).

Juan López apóiase no coro de San Vicente do Burgo e nun dos elementos máis característicos desta igrexa, o seu reloxo, para albergar unha representación artística sacra facendo “soar” a igrexa a través de dúas accións, dúas pezas cun eixo común: a idea de crear unha relación directa entre a linguaxe, a grafía, o son, a arquitectura e o espazo.

A historia que alberga San Vicente do Burgo e o seu especial magnetismo, levoume a pensar nunha intervención que comeza en intramuros, pero que se proxecta ata o exterior, co obxectivo de que peregrinos, paseantes e xentes do lugar, participen da historia viva do mesmo. Juan López

 

Juan López (Cantabria, 1979)

Licenciado en Belas Artes na Universidade de Cuenca, López Díez presentou exposicións individuais no Centre d´ Art A Panera, o OK Centrum de Linz, a Galería A Fábrica, ARTIUM, Matadoiro, Bellevue ( Linz), sálgaa Naves de Santander, o Espai 13 da Fundació Joan Miró, o Centre Santa Mònica, o ECAT de Toledo e A Casa Acesa.

 

Concibe a súa obra desde o marco da reflexión que no seu día emprendeu en torno ao modo en que a experiencia de habitar delimita a nosa percepción do espazo e o tempo, o seu traballo acode a elementos de carácter arquitectónico asociados ás estruturas de poder para tratar de albiscar alternativas ás relacións sociais normativas. Mediante o recurso da metáfora e sempre desde a intervención específica en espazos dados, pretende crebar e logo recompoñer os vínculos entre os tres elementos que conforman a ecuación do seu traballo: cidade, subxectividade e poder. A idea de “crebar” é esencial na súa práctica. Permítelle vincular a obxectividade do “fóra” coa percepción individual.