Capela do Carme

Capela e barrio do Carme. No Regueiro dos Hortos, onde se di que naceu San Froilán, ao pé da calzada romana, estaba a ermida da nosa Señora do Camiño, derrubada para construír a da Nosa Señora do Carme. As obras fixéronse en cinco fases entre 1778 e 1820, segundo os planos do mestre Fulgencio Durán, aínda que para a fachada utilizáronse outros de autor descoñecido.

Interior. A igrexa ten estrutura e elementos barrocos. Organízase en tres tramos a partir da capela maior, delimitados por pilastras con base moldurada e potente cornixa. A bóveda da capela maior e de canón, do mesmo xeito que a do coro. As dúas intermedias son bóvedas de alxibe de aresta. Baixo a ventá da capela maior e na fachada esta o escudo da casa de Soutomerille.

Retábulo da Virxe do Camiño. O primitivo retábulo da virxe do Carme é agora o da Virxe do Camiño, imaxe posiblemente do primeiro terzo do século XVI. É dun corpo e carnarin poligonal entre estípites, propio do século XVII. O seu respaldo adórnase con entrepanos de placas ovaladas e coa vieira ou cuncha de peregrino, alusiva ao Camiño de Santiago. Remata con escudo do Monte Carmelo.

Retábulo de san Ramón. O antigo retábulo da Virxe do Camiño destinouse en 1763 a san Ramón, imaxe retirada da capela existente na muralla sobre a Porta Miñá. É de estilo barroco e dun corpo sobre a pedrela. O remate está formado por un emblema circular entre volutas e a vieira, con símbolos dos mártires. Foi restaurado en 1828 polo pintor Juan Bernardo Pérez de Castinande.

Retábulo da capela maior. O 5 de xaneiro de1826 a confraría concertou a construción do retábulo maior co mestre de obras, Juan Sánchez, o entallador e escultor lucense Antonio Luaces que fixo os planos. O estilo greco-romano ou neoclásico e pouco depurado que conserva un gusto barroco. Sobre as portas de acceso á sancristía están imaxes de san Xoán da Cruz e santa Tareixa.

Camarín da Virxe. A imaxe do Carmelo de Lugo foi encargada en 1845 á Academia de San Fernando de Madrid. Fíxoa o escultor Francisco Bellver (1812- 1890). No camarín hai quince espellos distribuídos en tres grupos de cinco, en aspa ou sotuer, que evocan os misterios gozosos, dolorosos e gloriosos do rosario.